கைரேகை......!

 "கைரேகைகளும், மனிதமும்"

சில மாதங்களுக்கு முன்பு எங்கள் பிளாட் மிகவும் விலையுயர்ந்த வண்ணப்பூச்சுகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டது. நானும் என் மனைவியும்,  எனது தாயரான என் பாசமிகு அம்மா கழிப்பறைக்குச் சென்று வருவதைப் பார்க்கும்போதெல்லாம், அவர்கள் எழுந்து நிற்கும்போது ஆதரவுக்காக சுவரில் சாய்ந்து கொள்வதை அடிக்கடி கவனிப்போம். இதன் காரணமாக, அவர்களின் உள்ளங்கை மற்றும் கைரேகைகள் சுவரில் தொடர்ந்து தோன்றின. அம்மாவின் இந்த நடத்தை என் மனைவிக்கு மிகவும் விரும்பத்தகாததாக இருந்தது. உண்மையைச் சொன்னால், எனக்கும் இது பிடிக்கவில்லை. அதனால்தான் நான் அவர்களிடம் பலமுறை சொன்னேன். அழுக்கு கைகளால் சுவரைத் தொடுவதன் மூலம், அவர்களின் கைகளின் அடையாளங்கள் சுவரின் அழகிய தோற்றத்தைக் கெடுத்துவிடும் என்று  நான் பலமுறை சொன்னேன்.

இதையெல்லாம் மீறி, அம்மா, தனது பழக்கத்தை கைவிடவில்லை. ஒருவேளை அவர்களின் வயதின் காரணமாக, அவர்கள் எனது வழிமுறைகளை மறந்துவிட்டிருக்கலாம். அல்லது  இந்த விஷயங்களுக்கு அவர்கள் முக்கியத்துவம் கொடுக்காமல் இருக்கலாம். அவர் இளமையில் மிகவும் நுட்பமானவராக இருந்தார் என்பது எனக்குத் தெரியும். ஒரு நாள் நாங்கள் எல்லோரும் ஹாலில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம். ஒருவேளை அம்மாவுக்கு தலைவலி இருந்திருக்கலாம். அம்மா எழுந்து போய் அலமாரியிலிருந்து வலி நிவாரணி எண்ணெய் பாட்டிலைத் திறந்தார். கையில் சிறிது எண்ணெயை எடுத்து நெற்றியில் தேய்த்துக் கொண்டார். பாட்டிலை மூடிவிட்டு வாஷ்ரூம் நோக்கி நடந்தார். அவர்கள் வெளியேறும்போது, வழக்கம் போல் சுவரில் சாய்ந்து, தங்கள் கைரேகைகளையும் உள்ளங்கை ரேகைகளையும் சுவரில் விட்டுச் சென்றனர். சுவரில் எண்ணெய் படிந்த உள்ளங்கை மற்றும் கைரேகைகள் தெளிவாகத் தெரிந்தன என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. 

இதைப் பார்த்த என் மனைவி கோபத்தில் கொதித்து என்னைத் திட்ட ஆரம்பித்தாள். அப்போதும் கூட, என்னால் என் கோபத்தை அடக்க முடியவில்லை. இனிமேல், அவர் சுவரைத் தொடக்கூட முயற்சிக்கக் கூடாது என்று நான் அம்மாவிடம் கடுமையாகச் சொன்னேன். அவர் ஏக்கக் கண்களால் என்னைப் பார்த்தார். அவர்களின் கண்களில் வெட்கமும் சங்கடமும் தெரிந்தன. இதைப் பார்த்ததும், நானும் மிகவும் வருத்தப்பட்டு, கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டேன். எனக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் எதுவும் சொல்ல எனக்கு தைரியம் இல்லை. என் அம்மா தலை குனிந்து திரும்பிச் செல்வதை நான் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன்.

இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு, அம்மா சுவரில் சாய்வதை நிறுத்தினார்.  ஆனால் ஒரு நாள், கழிப்பறைக்குச் செல்லும்போது, ​​அவர் சுவரில் விழுந்து பின்னர் படுக்கையில் இருந்து விழுந்தார். இதனால் சில நாட்களுக்குப் பிறகு அவர் இறந்தார். கடைசி நேரத்தில் அம்மாவிடம் மன்னிப்பு கேட்கக்கூட முடியாதது எனக்கு மனவேதனையை ஏற்படுத்தியது. இந்த சம்பவம் நடந்த சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, எங்கள் பிளாட்டை வண்ணம் தீட்ட ஒரு நல்ல ஓவியரை அழைத்தேன். 

ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கும்போது, ​​குறிக்கப்பட்ட சுவரை சுத்தம் செய்து சுரண்டுவதற்காக அவன் கையை நீட்டியபோது என் மகன் அவனைத் தடுத்தான். அவர், "இந்த அடையாளங்களை அழிக்காதே!" என்றார். இவை என் அன்பான பாட்டியின்  அடையாளங்கள் என்று கூறினான்.  அந்த ஓவியர் தனது வேலையில் நிபுணராகவும், நல்ல கலைஞராகவும் இருந்தார். அவர் எனது மகனுக்கு ஆறுதல் கூறி, கவலைப்பட வேண்டாம் என்று கூறினார். இந்தக் குறிகள் கீறப்படவே மாட்டாது. சுவரில் இருந்த இந்தக் குறிகளைச் சுற்றி ஒரு வேலி வரைந்து, அதை அழகான வடிவமைப்புகளாலும், கவர்ச்சிகரமான வண்ணங்களாலும் அலங்கரித்தார். எங்கள் வீட்டிற்கு வந்த அனைவரும் இந்த தலைசிறந்த படைப்பைப் பாராட்டாமல் இருக்க முடியாது.

காலப்போக்கில், என் வயதும் மங்கத் தொடங்கியது. எனக்கும் வயதாக ஆரம்பித்து விட்டது. ஒரு நாள், என் வீட்டைச் சுற்றி நடந்து கொண்டிருந்தபோது, ​​நான் தடுமாறிக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். எனக்கு கொஞ்சம் ஆதரவு தேவை. ஆனால் நானும், என் மனைவி தனது மாமியாரான என் அம்மாவையும் நடத்திய விதத்தையும் நினைவில் கொண்டு, சுவரில் சாய்வதை நிறுத்தினேன். ஆனால் என் மகன் என் முகத்திலிருந்து என் நிலையை உணர்ந்தான். மேலும், விபத்து ஏற்படாமல் இருக்க, சுவரைப் பிடித்துக் கொண்டு, தயக்கமின்றி நடக்கச் சொல்வார். 

அந்த நேரத்தில், என் மகன் என்னுடன் இருப்பது போன்ற ஒரு இனிமையான உணர்வு எனக்கு ஏற்பட்டது. நான் கவலைப்படுகிறேன். சில காலத்திற்கு முன்பு பலவீனமான என் அம்மாவை நான் எப்படி நடத்தினேன் என்பதை அறிந்திருந்தும் கூட. என் பேத்தியும் இதையெல்லாம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் ஓடி வந்து என் கையைப் பிடித்து, தன் சிறிய தோளில் வைத்து, என்னைத் தாங்கி, குளியலறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அந்த நேரத்தில், என் கண்களில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. 

நான் என் அம்மாவை இப்படி ஆதரித்திருந்தால், ஒருவேளை அவர் இன்னும் சில வருடங்கள் வாழ்ந்திருப்பார் என்று நினைக்க ஆரம்பித்தேன். அதே மாலையில், தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்தபோது, ​​என் பேத்தி தனது ஓவியப் புத்தகத்தைக் கொண்டு வந்தாள். மேஜையில் அதைத் திறந்து, எங்கள் வீட்டின் சுவரில் இருந்த ஓவியத்தை அவர் தனது வரைபடப் புத்தகத்தில் நகலெடுத்த பக்கத்தை எனக்குக் காட்டினார். அவருடைய ஓவிய ஆசிரியரும், முதல்வரும் அவரை மிகவும் பாராட்டியதாக அவர் என்னிடம் கூறினார். இதைக் கேட்டதும் எனக்குக் கண்ணீரை அடக்க முடியவில்லை. புத்துணர்ச்சியூட்டும் உணர்வுடன், இதயத்தின் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து ஒரு எதிரொலி வந்தது: "நான் விரும்புகிறேன்!" ஒவ்வொரு குழந்தையும் என் பேத்தியைப் போல தங்கள் பெரியவர்களை மதிக்கக் கற்றுக்கொள்ளட்டும்.

- நன்றி: தி இன்குலாப் உர்தூ நாளிதழ்

- தமிழில்: எஸ்.ஏ.அப்துல் அஜீஸ்